Դոփել տեղո՞ւմ: Բայց դրանից

Ո՛չ կոշիկըդ կլայնանա,

Ո՛չ էլ ցավը կմեղմանա…

Ցա՜վն է հաճախ առաջ մղում:

Հետո ցնդեց այն էլ. ո՞ւր ես, սե՛ր իմ սիրած,

Ոսկեթև իմ թիթեռ,

Աղջի՞կ էիր, թե վիթ, ցնորք, մուժ ու միրաժ,

Աղջի՞կ էիր միթե…

Ելնում է Արև-տղան ամրակամ 

ՈՒ գրկում նորից Երկիր-աղջկան 

Երկիր աղջկան, որ կյանք է անշեջ 

Եվ հզոր հողի բույր ունի իր մեջ...

Չընչի՜ն մարդուկներ, լըրբորեն հանգիստ

Անսիրտ, փոքրոգի, գըծուծ ու կոպիտ.

Մեռնում են, մարում նըրանց հայացքից

Ե՛վ հոգու ձըգտում, և՛ սըրտի ժըպիտ։

Ողջունել սիրով անց ու դարձողին,

Օրհներգել կյանքը, աշխարհին ժպտալ,

Հարազատ լինել ջրին ու հողին

Եվ անհուն սիրով սիրել ու գթալ...

Առնում են ու ետ չեն տալիս, 

Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ։

Մեռնում եմ, երբ ուշ են գալիս, 

Ես զոհ եմ, իրենք են դժգոհ:

Դու ցոփ գինետան մի բաժակ էիր, 

Սիրույս գինին էր աչքերս կապում, 

Ա'խ, ինչ լավ եղավ, որ փշրվեցիր, 

Քանզի քեզ այժմ քեզնով եմ չափում․․․

Եվ գուցե միայն սենյակում մի խուլ,

Գլուխը թեքած պատկերիս վրա՝

Կնայի մի կին աչքերիս տխուր,

Եվ կարցունքոտվեն աչքերը նրա։

Քու՛յր իմ նազելի, նայիր քո դիմաց՝

Վիրավոր, ավեր սիրտս եմ բացել.

Ա՜խ, նըվիրական ինձ քո գիրկը բաց

Եվ գուրգուրիր ինձ, ես շա՜տ եմ լացել...

Եվ ըղձակաթ իմ հեգ հոգիս

Ըզգաց սիրտիդ հուրքն արծարծուն,

Ու մետաքսե ուղի մը զիս

Սեր-Ծաղիկին տարավ ածուն։