Լուսին, հին ես, ինչպես

Ժողովուրդը հայոց,

Լուսին, փոքրանում ես

Ու մեծանում ահա,

Ի՞նչ պատահեց սակայն

Ժողովրդին հայոց,

Որ առաջվա նման

Չի մեծանում հիմա:

Դուք, որ վատնեցիք մեր գանձը հետին -

Մեզ թողիք տկլոր ու բոկոտն, ու խեղճ,

Եվ գլուխը մեր թեքեցիք գետին,

Եվ նախատինքը մեր դեմքը թրջեց -

Երգում ենք ահա ձեզ փառք ու պատիվ՝

Չորեքթաթ կեցած ձեր կառքի առջև:

Արդյոք գալո՞ւ է մի օր, ժամանակ,

Տեսնել Մասիսի գլխին մի դրոշակ,

Եվ ամեն կողմից պանդուխտ հայազգիք

Դիմել դեպ իրենց սիրուն հայրենիք։

Մեր պանթեոնը փոքր է ու տխուր,

Իրար հավաքած մի քանի շիրիմ.

Օ, մեծ մահերով հարուստ ժողովուրդ,

Ո՞ւր են քո որդոց շիրիմները հին:

Ապրում եմ մենակ, մարդկանց մեջ օտար,

Նրանց աչքերը ինձ չեն ողջունում.

Մարդկանց սըրտերը փակ են ինձ համար

Եվ նրանց հոգին ձայնըս չի լսում․․․

Գետափին նորից ծիրանիները կծաղկեն,

Երակ-երակ կտրոփեն կածանները ձորալանջի,

Առաջին սիրո սարսուռով ձորը կմտնի աղջիկը,

Տղան կգժվի առաջին համբույրից:

Ժայռերու զով շուքին տակ

Կանանչ խոտի խուրձ մը կար`

Որ ունենալ կը ցանկար

Քարին գույնը կապուտակ։

Երևան, ինձ ներիր, ինձ ներիր,Երևան,

Որ թողած սրբատաշ հրաշքներն այս քարի,

Որոնեմ այն մայթերն ու փոշին Նաիրյան,

Որ Չարենցն է երգել ու երգել Մահարին:

Եթե աշխարհը նույնն էր մնալու,

Եթե քո ջանքից

Նրա բեռը չէր թեթևանալու,

Էլ ո՞վ էր ասում,

Որ այնքան ծանր հոգսերը նրա

Առնեիր քո թույլ ուսերի վրա։

Ունիմ նկարչի տետրակ մը սիրուն,

որ ժամանակի ձեռքեն խլելով

տարեր պահեր եմ աչքերե հեռուն

խորքը հուշերուս, խորշ մը ապահով: