Էշ մի սատկի, գարուն կգա։

Էշի ականջում է քնել։

Էշի ականջը՝ երկար, ձայնը սուր։

Քարից հաց քամողը տուն էլ կսարքի։

Հացը գիշերով չեն ուտի։

Որտեղ հաց, այնտեղ կաց։

Ամեն բարև տվող բարեկամ չէ։

Ասա ով է քավորդ, ասեմ ով ես դու։

Ընկերովի մահը հարսանիք է։

Ով աշխատի՝ նա կուտի։

Աշխարհի շինողն ու քանդողը սոված մարդն է։

Աշխարհն աշխատավորինն է։

Աստված սարը տեսնում է, ձյունը դնում։

Ուս ուսի որ տանք, սարեր շուռ կտանք։

Ամառվա անձրևին, ձմեռվա արեգակին մի հավատա:

Կաղնու տակ կանգնես ու բարիք սպասես։

Արևն ամպի տակ չի մնա։

Ամառվա փուշը, ձմեռվա նուշը։

Անտեր ոչխարը գայլը կուտի։

Հոտի բերանը որ հետ են շրջում, կաղ ոչխարները հոտի առջև են հայտնվում։

Գելի գլխին Ավետարան են կարդում, ասում է՝ շուտ արա, ոչխարը սարովն անցավ։

Աչքե տես, բերնե կարոտ:

Աշխարհն արոտ, մենք մեջը կարոտ։

Աչքը ինչ տեսնար, սիրտը չի մոռնար։

Ձեռը ձեռք կլվանա, երկու ձեռքը` երես:

Աջով տուր, որ ձախով վերցնես։

Մի ձեռքը ծափ չի տա։

Սիրուն կնկա ծոցը պարկի, գեշ կնկա ձեռի հացը կեր:

Սևին օճառն ի՞նչ կանի, խևին խրատն ի՞նչ կանի։

Աշխատանքը սեւ է, հացը՝ սպիտակ։